سرمایی ام

مرا بهار های پی در پی که بیش از خزان آزرده خاطرم می کند
می گذرد بی تو
و تو را
نمی پسندم که همانند من زندگانی بگذرانی
فراوان گریسته ام
زمین چگونه مرا با این بار غم تاب می آورد و زیر پایم نمی شکافد ?
مرا همین گونه که هستم بشناس ,
که نیستم بی تو نه اینجا نه در کنارت نه در خود ,
دنیا بسیار کوچک است گاه دلتنگی
آخر جایی یافت نمی شود که آنجا نباشد
همه جا هست و آنجا که باید نیست .
وقتی که آغوشت نبود فهمیدم سرمایی ام


#الهام_ملک_محمدی